جواب کامنت های خصوصی

زین پس، از افراد ناشناس نه کامنت خصوصی میخونم و نه جوابگو هستم ، فقط دوستان درجه یک وبلاگ که رابطه م فراتر از اینجا باهاشون هست رو جواب میدم .

والا هر روز با یه چالش کامنت خصوصی و جنگ اعصاب رو به رو هستم .

دعوت نامه برا کسی نفرستادم بیاد بخونه ، خدا رو شکر آنفالو هم گذاشتن برا این طوری وقت ها. 

 من اینجا نویسنده و آگاه کننده ی شما از مشکلات فرهنگی و اقتصادی و ... نیستم ،تا دلتون بخواد آدمای منتقد با قلم شیوا و بیان عالی در این زمینه فعالیت دارن و تا حالا به کسی پیشنهاد و انتقاد نکردم  .

در ضمن ، آره من یه آدم بی اعصاب ، بی اخلاق ، بی احترام ، شما خوبین  ... شاعر میگه : " من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش " 

بعضیا توی کامنت خصوصی ، بجای نویسنده فکر میکنن و بعد کامل قضاوتش میکنند و در آخرم حکم و رای نویسنده ی بدبخت صادر میشه . شما که خودتون توی پروسه های یه طرفه استاد هستین .

ترجیحا در مقابل کامنت های خصوصی سکوت اختیار میکنم و دیگه اصلا نمیخونم و برام مهم نیستن ‌.

قبلا هم یبار این مطلب رو توضیح دادم .

(توی فضای مجازی برام کامنت ناشناس میزارن ، وبلاگت تبدیل شده به زر ناله نویسی های روزانه ، که جمع کن بساط آه و ناله هاتو !  و توی دنیای واقعی بهم میگن خوشبحالت ، چطوری میتونی بی خیال و سر خوش باشی! 

اولا من گوشه ی وبلاگم نوشتم اینجا محل آرامش من هست و برای خودم می نویسم و ثانیا درباره معرفی آنالیزم نوشتم ، "همینی هستم که هستم " ببخشید من برای جذب مخاطب نمیتونم تغییر شخصیت بدم ، و اینجا ، اینستاگرام ، توئییتر، فیس بوک هیچ وقت تعداد مخاطب بالا برام مهم نبوده و نیست و نخواهد بود، چون یه زندگی بدون حاشیه ی داشتم‌ و تحمل نقد و انتقادهای دیگران رو ندارم ، و صد البته مخاطب واقعی سعی نمیکنه طرز فکرشو به نویسنده تحمیل کنه و تحمل نظر مخالف داره ) .

حال من همچو جوانیست که از بخت بدش پسر تاجر شهر عاشق یارش باشد

سوال : میشه برای فراموش کردن آدمی که دوستش داری جنگید و پیروز شد؟

جواب کامنت : انسان فراموش نخواهد کرد . تنها می پذیرد و کنار می آید .

سوال : با دلتنگی او چه کنم ؟ 

جواب کامنت : دلتنگی شکل دیگه ای از دوست داشتنه 

(از سری سوالات اینستاگرام بود که از مرکبیان پرسیده بودن ) 

از همه دور می شوم ، نقطه ی کور می شوم ...

از روز اولی که کوهنوردی رو شروع کردم . به خدا , یک بار نشده که توی کوه , من یه دوستی و آشنای دور و نزدیکی رو ندیده باشم . اعم از سرباز بابام , همکار بابام , همکار عمه ام , داماد خواهر شوهر خاله ام , همشهری همسایه قدیمی , همسایه قدیمی یه مادر مامانم , همکلاسی قدیمی داداشام , دوست پسر فلان رفیق م  و ... تازه این اواخر انگار فامیل دور لیدر گروه بودم . بقیه شو یسرا در جریان هست و همیشه میخنده که چقدر دایره ارتباطات من گسترده س :)) 

اصلا جرات نمیکنم دست از پا خطا کنم :دی 

دوست پسر داشتن که دیگه هیچ :دی 

و به همین دلیل هیچ وقت خود واقعی م نیستم انگار 

حتی چندین مرتبه هم شنیدم که چقدر محترمانه و متین با آدما برخورد میکنم , در حالی که خودم فکر میکنم به شدت جلفم :دی 

دیروز هم توی گروه همنوردا داشتن من و یسرا رو آنالیز می کردن که چقدر تفاوت اخلاقی دارم 

یسرا ساکت و درون گرا, اطرافش خلوت و دقیقا من بر عکسش هستم 

توی سه ساعت زمانی که من نان استاپ برا یسرا از خاطراتم تعریف میکنم , یسرا وسط مسطاش فقط 15 دقیقه میگه :" عه , عجب , چه جالب , واقعا , که اینطور , خب  " :دی 

اوایلش خب برام سخت بود که بینهایت درونگرا و ساکت هست, بعدش عادت کردم و پذیرفتم هر آدمی یه مدل و اخلاقی داره . دیگه قرار نیست همه ی ما شبیه همدیگه باشیم .

و البته همنوردا گاهی باورشون نمیشه من و یسرا اینترنتی باهم دوست شدیم :)بخاطر فرهنگ سازی غلط , فکر میکنن دوستی اینترنتی فقط بین دو جنس مخالف باید باشه . من به یسرا گفتم , نگو به همنوردا ما چطوری اینقدر صمیمی هستیم ولی یسرا میگه بزار فرهنگ سازی بشه تو شهرمون .

خلاصه به همین دلیل , یه روزی بند و بساط م رو جمع میکنم برای یه مدتی از شهرم میرم . حالا شاید ارشدمو  یه شهر دور خوندم . هر چند متاسفانه توی هر شهری از ایران یه فامیل و آشنا داریم . اما سعی میکنم که نادیدشون بگیرم . و امیدوارم به شدت شهر خودم , آشنا زیاد نباشه .

باید یه روزی برم دنبال خود واقعیم و تنهایی رو تجربه کنم .

+عنوان : مولانا

رابطه ها و احترام ها

امروز رفتم پیش همکلاسی دانشگاهم فرشته ، دم حیاط مشغول صحبت بودیم که پدرش گفت ،  " فرشته جان با کی حرف میزنی ؟ " و بابای دوستم به محض اینکه فهمید من هستم ، زیرپوش تو خونه رو عوض کرد و اومد دم در .‌ اصرار که نباید زیر " زل یا ضل " گرما وایستی  . و خب منم عجله داشتم قبول نکردم ‌. به دوستم گفت ، " فرشته . اینطوری گلوی خشک از رفیق ت پذیرایی میکنی ؟ برو شربت خُنک بیار" . در این فاصله که دوستم از ما جدا شد ، پدرش با یه محبت عجیبی توی چشمام زل زد و بهم گفت ، " به خدا تعریفت نباشه ، اندازه ی دخترم دوست دارم ، همیشه به فرشته میگم ، سر گُل رفیق هات اینه ، حتما توی زندگیت نگهش دار " و در آخر ، سرم رو بوسید بعنوان دختر خودش ، و چقدر من خجالت کشیدم و شرمنده ی محبت پدر فرشته شدم .

قبلا هم ، بعد از اینکه،  رابطه م رو بعد از 15 سال رفاقت ، با ساناز تموم کنم . همیشه مورد تایید پدرش بودم . به حدی که در تمام امورات ساناز که میخواست از من مخفی کنه ، باباش شماره م رو سیو کرده بود و با من مشورت میکرد .و تاکید داشت بین خودمون بمونه ! جدی باور کنید .

شیش ماهی که از تاریخ انقضای رفاقتمون میگذشت ، باباش بهم زنگ زد که، دختر بابا ، چرا دیگه خونمون نمیای؟ چرا دیگه بهمون سر نمیزنی؟ و بازم مجددا چقدر پشت تلفن خجالت کشیدم و شرمنده ی محبت پدر ساناز شدم .

نمیدونم اصلا چه سریه ، بجای که رابطه م با رفیق هام بیشتر تقویت بشه ، با پدر و مادرشون بهتر طرح دوستی میریزم‌!

من خیلی تلاش میکنم ، رابطه های دوستی واقعی و مجازی رو از خانواده م دور نگه دار‌م .به دلیل تجربه های قبلی که داشتم  . مثلا  فرشته رو به خانواده م معرفی می کردم  بعدها اون هر موفقیتی کسب میکرد ، باعث سرکوفت خودم بود ، که خانواده م هر دقیقه رو مخم بودن ، "تو بی عرضه ای ؟ دوستات از خودت زرنگ تر هستن یاد بگیر؟ " و مقصر اصلی خودمم که این آشنایی رو ایجاد کردم .

 و صد البته محدودیت و سبک فکری خانواده ی دوستم میتونه روی خانواده م تاثیر گذار باشه .‌ 

برای مثال ، من هیچ وقت دوره ای دانشجویی ، نمایشگاه کتاب تهران نرفتم . چون بابای ساناز اعتقاد نداشت ، دختر بی خانواده جایی بره . کلا سفر مجردی هم کنسل بود ! 

و خیلی زمان صرف کردم تا همین موقعیتی که الان دارم رو به دست اوردم و متقاعدشون کردم ، من نباید هیچکس مقایسه بشم .

خب این یه نمونه ی کوچیکی از رفاقت هام بود. واقعا نمیدونم چطوری این خط تعادل رو حفظ کنم ؟!

تو همان “هیچی” که هر بار از من پرسیدند به چی فکر میکنی گفتم هیچی‌..

آدم معمولی و سلامت از لحاظ روانی ، تقریبا روزی شیش تا هشت ساعت میخوابه 

ولی من چند ماه تقریبا دو ساعت در شبانه و روز میخوابم و اگه دقت کنید پست های وبلاگ اکثرا نیمه شب آپ میشه 

این اوضاع تمام زندگی منو تحت شعاع قرار داده 

شب ها غصه ها و‌ حسرت هام ده برابر میشه

سر دردهای بینهایت 

میگرن عصبی 

سینوزیت 

چشم درد 

اعصاب ضعیف 

الان فقط،  حالت تهوع ، از شدت فشار عصبی معده کم داشتم که همت کرد به کلکسیون دردام اضافه شد ! 

چرا بی خوابم ؟ فکر و ذهن بینهایت مشغول و حوصله ی شرح وقایع هم ندارم ...