خاطرات دبیرستان فرهنگیان

این عکس را معرفی میکنم 

چهار سال دبیرستانم را اینجا خواندم , یک ماه پیش برای گرفتن مدرک پیش دانشگاهیم بعد ازچهااااررر سال , مدرسه رفتم 

اولین قدم توی حیاط مدرسه همانا و پیچیدن توی گوش هایم از صدای جیغ ها, خنده ها, دویدن های وسط حیاط

گوشه به گوشه ی حیاط یاد آوری شد, استرس روزهای امتحان ,پانتومیم های زنگ پرورشی, حتی این اراده را داشتم چشم هایم را ببندم و فاصله ی حیاط مدرسه تا دفتر استراحت معلم ها را بروم تغییرات جزئی مدرسه به چشمم نمی آمد

با قدم های آرام و پر استرس رسیدم درب ورودی ساختمان و یک نفس عمیق کشیدم 

روبه روی چشم هایم دقیقا همان پله ها بود به سمت کلاس ها

چند لحظه  روزنامه دیواری ها را وارسی کردم 

راهروها را با حسرت و دلتنگی نگاه کردم 

و بعد به سرعت برق و باد خاطرات از جلوی چشم هایم گذشت 

یاد روزهای بارانی زنگ ورزش ,خیس و گلی شدن بی اهمیت ترین مسئله برایمان بود و با توپ های کم باد بسکتبال مسابقه و بازی را ادامه میدادم 

پرده را میکشیدم  و پارتی های کلاس , یک نفر به پای کلاس بود , ناظم نیاید  و دجی رکسانا همه ی آهنگ های هندی را از بر حفظ بود او میخواند ,کلاس تاریک ,خاموش و روشن کردن چراغ و جییییغغغ هایی با صدای زیر دخترانه 

دیبا همکلاسیم استاده تقلید صدا و ادای معلم ها بود به حدی میخندیدیم نقش کف کلاس میشدیم و وقتی یک دفعه معلم در آستانه ی در حاضر میشد و دیبا در همان حالت یک ثانیه استپ میشد , کلاس از خنده هایمان به انفجار میرسد 

افتخار سر دره کلاسمان به زهرا بود نمره خوب میان همه ی تجربی های مدرسه و البته دلسوز و معلم خصوصی برای تک به تک بچه های کلاس

لقب ناظم مدرسه مان داروغه بود 

چه وقتای شیفته بعد ظهر,  غروب های بهاری بیخیال سرویس ها میشدیم و پیاده با دوستان مدرسه دسته جمعی به خانه برمیگرشتیم 

توت سیاه های درخت مدرسه  که بابا مدرسه به خودمان میفروخت: ))

اتحاد بینهایت پر رنگ و هم دسیسه شدن هایمان در کنسل شدن امتحانات حتی مورد داشتیم سه تا امتحان در یک روز کنسل شده: ) 

بزرگترین خوشی ,روزهای بیستو دو بهمن و دیدن  برنامه های تهیه شده کلاس دیگر دستو جیییغو شیرینی تعطیل شدن زنگ آخر 

سلیقه و هماهنگ بودن رو میزی های یک رنگ نمیکت ها و تابلو دیواری و گلدان روی میز بتنی و گچی معلم  

نصیحت و خاطرات مادرانه معلم ادبیات خانم حسنی 

بیماری ام اس دبیر زیست  و زیر بار نرفتن هیچ معلم دیگر

 اما حالا هر کدام از هم جدا شدیم و با طرز فکر های کاملا متفاوت و تنها ربطمان به یکدیگر همین خاطرات مشترک 4 سال دوره ی دبیرستان است.